در مقاله جامع افراد دیابتی و کشمش در قسمت های قبلی مقاله به
بررسی علمی جامع ارتباط، اثرات و راهنمای مصرف برای کنترل قند خون(قسمت اول)
و شاخص گلیسمی و بار گلیسمی کشمش، اثرات متابولیک بر افراد دیابتی(قسمت دوم)
و نقش بالقوه کشمش در پاتوژنز دیابت و عوارض آن(قسمت سوم)
پرداختیم و الان به قسمت چهارم این مقاله جامع دقت فرمایید:
راهنمای نهایی مصرف کشمش برای افراد دیابتی:
مقدار مجاز، زمان مصرف و جایگزین‌های سالم آن
با در نظر گرفتن شواهد علمی موجود و ویژگی‌های تغذیه‌ای کشمش، ارائه رهنمودهای عملی برای مصرف آن در افراد مبتلا به دیابت ضروری است.
این رهنمودها با هدف کمک به افراد دیابتی برای لذت بردن از مزایای احتمالی کشمش در عین حفظ کنترل قند خون و مدیریت بیماری تدوین شده‌اند:
اصل اعتدال و کنترل دقیق اندازه سهم برای افراد دیابتی:
مهم‌ترین اصل در مصرف کشمش برای افراد دیابتی، رعایت اعتدال است.
با توجه به محتوای قند متراکم آن، مصرف مقادیر زیاد کشمش می‌تواند منجر به افزایش قابل توجه سطح گلوکز خون شود.
یک وعده بسیار کوچک، حدود یک قاشق غذاخوری (حدود 15 گرم)، ممکن است در برخی موارد قابل قبول باشد.
به طور کلی، توصیه می‌شود که افراد دیابتی مصرف کشمش را به حداقل برسانند و در صورت امکان، از آن اجتناب کنند یا به ندرت و در مقادیر بسیار کم مصرف نمایند.
انتخاب زمان مناسب مصرف و ترکیب با سایر مواد غذایی برای افراد دیابتی:
در صورتی که فرد دیابتی تمایل به مصرف کشمش داشته باشد، بهتر است آن را به عنوان بخشی از یک وعده غذایی اصلی مصرف کند که حاوی مقادیر کافی فیبر (از سبزیجات و غلات کامل)، پروتئین (از گوشت، مرغ، ماهی، حبوبات یا لبنیات) و چربی‌های سالم (از آووکادو، آجیل یا روغن زیتون) باشد.
ترکیب کشمش با این مواد مغذی می‌تواند به کند کردن روند جذب قند و کاهش بار گلیسمی کلی وعده غذایی کمک کند.
مصرف کشمش به تنهایی به عنوان یک میان‌وعده، به ویژه به مقدار زیاد، توصیه نمی‌شود.
نظارت دقیق بر سطح گلوکز خون در افراد دیابتی:
افراد دیابتی که تصمیم به مصرف کشمش می‌گیرند، باید به طور منظم و دقیق سطح گلوکز خون خود را، به ویژه قبل و بعد از مصرف آن (حدود 1 تا 2 ساعت بعد)، کنترل کنند تا واکنش فردی بدن خود را به این ماده غذایی ارزیابی نمایند.
ثبت این داده‌ها می‌تواند به فرد و تیم مراقبت از دیابت در تنظیم رژیم غذایی کمک کند.
اولویت دادن به میوه‌های تازه با شاخص گلیسمی پایین در افراد دیابتی:
به طور کلی، افراد دیابتی باید مصرف میوه‌های تازه با شاخص گلیسمی پایین‌تر و محتوای فیبر بالاتر را در اولویت قرار دهند.
انواع توت‌ها (مانند توت فرنگی، بلوبری و تمشک)، سیب، گلابی، مرکبات (مانند پرتقال و گریپ‌فروت) و گیلاس انتخاب‌های بهتری نسبت به میوه‌های خشک مانند کشمش هستند.
این میوه‌ها قند کمتری دارند و فیبر بیشتری را فراهم می‌کنند که به کنترل بهتر قند خون کمک می‌کند.
مشورت با متخصص تغذیه و تیم مراقبت از دیابت:
بهترین و ایمن‌ترین رویکرد برای گنجاندن یا حذف کشمش از رژیم غذایی افراد دیابتی، مشورت با یک متخصص تغذیه یا سایر اعضای تیم مراقبت از دیابت (مانند پزشک و آموزش‌دهنده دیابت) است.
این متخصصان می‌توانند با در نظر گرفتن وضعیت سلامت فرد، سطح فعالیت، سایر عادات غذایی، داروهای مصرفی و اهداف درمانی، راهنمایی‌های شخصی و مبتنی بر شواهد ارائه دهند.
آن‌ها می‌توانند به تعیین مقدار مناسب کشمش (در صورت مجاز بودن مصرف) و نحوه گنجاندن آن در یک برنامه غذایی متعادل کمک کنند.
آگاهی از انواع مختلف کشمش و فرآوری آن‌ها:
همانطور که قبلاً اشاره شد، انواع مختلف کشمش ممکن است در محتوای قند، فیبر و سایر مواد مغذی تفاوت داشته باشند.
همچنین، فرآیند فرآوری (مانند افزودن قند یا روغن) می‌تواند بر ارزش غذایی و شاخص گلیسمی آن‌ها تأثیر بگذارد.
افراد دیابتی باید تا حد امکان از مصرف کشمش‌های حاوی قند افزوده یا روغن خودداری کنند و به دنبال انواع طبیعی‌تر باشند.
در نظر گرفتن جایگزین‌های سالم برای میان‌وعده برای افراد دیابتی:
در صورت تمایل به مصرف میان‌وعده شیرین، افراد دیابتی می‌توانند گزینه‌های سالم‌تری مانند مقدار کمی آجیل خام (به دلیل محتوای فیبر و چربی‌های سالم)، دانه‌ها، ماست یونانی بدون قند همراه با توت‌های تازه، یا برش‌های سیب با کره بادام زمینی را در نظر بگیرند.
این جایگزین‌ها معمولاً تأثیر کمتری بر سطح قند خون دارند و مواد مغذی بیشتری را فراهم می‌کنند.
خلاصه رهنمودها:
به طور خلاصه، مصرف کشمش برای افراد دیابتی باید با احتیاط فراوان صورت گیرد.
کنترل دقیق اندازه سهم، انتخاب زمان مناسب مصرف همراه با سایر مواد غذایی و نظارت دقیق بر سطح قند خون از اهمیت بالایی برخوردار است.
اولویت با مصرف میوه‌های تازه با شاخص گلیسمی پایین‌تر است و مشورت با متخصص تغذیه برای تعیین بهترین رویکرد فردی ضروری است.
در قسمت نهایی، به جمع‌بندی مطالب، بحث در مورد محدودیت‌های موجود در تحقیقات و ارائه چشم‌اندازی برای تحقیقات آینده در این زمینه خواهیم پرداخت.
